Magnetar
Onderzoekers hebben in ons eigen Melkwegstelsel, op ‘slechts’ 16.000 lichtjaar afstand in sterrenhoop Westelund 1, een magnetar ontdekt. Een magnetar is een neutronenster met een onwaarschijnlijk sterk magnetisch veld wat het een zeldzaam verschijnsel maakt. Er is ook een alternatieve theorie gelanceerd over hoe de magnetar is ontstaan.
Als een ster 10 tot 25 maal zwaarder is dan onze zon dan brandt de ster veel sneller op dan onze eigen zon. Aan het einde van zijn korte levensduur zwelt de ster op tot een rode reus en eindigt uiteindelijk in een supernova explosie. Deze supernova explosie vormt een neutronen ster en de zeer zware sterren eindigen zelfs in een zwart gat. Dit verschijnsel is overigens absoluut geen uniek verschijnsel meer omdat supernova explosies regelmatig voorkomen (omdat er zoveel sterren zijn) en worden regelmatig waargenomen in de talrijke sterrenstelsels om ons heen.
Van alle neutronensterren die hierbij ontstaan is een zeer klein percentage een super magnetische magnetar. De nieuwe theorie stelt dat een magnetar ontstaat in een dubbelster configuratie waarbij de één opzwelt tot een rode reus en daarbij gasmateriaal “verliest” aan de andere ster. Het grootste deel van de gasmantel van de rode reus wordt opgezogen door de begeleidende ster die daarbij niet alleen zwaarder wordt maar ook veel draaiing krijgt. Die snelle rotatie lijkt een cruciale voorwaarde te zijn voor de vorming van het extreem sterke magnetische veld. Het is deze unieke uitwisseling van gasmateriaal die een traditionele supernova explosie voorkomt en de vorming van een magnetar mogelijk maakt. Onderzoeker Francisco Najarro stelt dat het erop wijst dat een zware ster enkel uit kan groeien tot een magnetar als deze een begeleider heeft.
